Kurs na temat marihuany medycznej cześć 3

Również substancje odurzające były wykorzystywane jeszcze przed naszą erą w wielu kulturach przy okazji obrządków religijnych czy ceremonii uzdrawiania. Roślinę konopi nazywano “świętą” w Wedach (Indie, 1500-1300 lat p.n.e.) oraz w księdze Chu-tzu (Chiny, ok. 300 lat p.n.e.). Przede wszystkim w Azji Centralnej już wtedy znano wiele z medycznych właściwości konopi, które dziś zostały ponownie odkryte, jak dowiadujemy się z przekazów na temat zastosowania konopi w przypadku zachorowań na tle neurologicznym.

W XVII wieku Europejczycy, którzy podróżowali po krajach arabskich oraz Azji, poznali marihuanę o wysokiej zawartości THC (“konopie indyjska”). konopie ta jednak aż do XIX wieku nie znalazła zastosowania w medycynie w krajach Europy i Ameryki.

Najstarsze przedstawienie konopi w Europie z manuskryptu Manuscriptum Dioscorides Constantino-politanus w Muzeum Brytyjskim w Londynie z I i II w. n. e. z późniejszymi arabskimi uwagami.

W 1830 roku Theodor Friedrich Ludwig Nees von Esenbeck, profesor farmacji i botaniki z Bonn, po raz pierwszy w Europie szczegółowo opisał medyczne zastosowanie konopi indyjskiej. Najważniejszym pionierem nowoczesnego zastosowania medycznego konopi w Europie Zachodniej był jednak szkocki lekarz, naukowiec i inżynier, sir William Brooke O’Shaughnessy, który w 1839 roku opublikował streszczenie na temat jego doświadczeń z medycznym zastosowaniem konopi podczas podróży do Indii. Publikacja ta znalazła duże uznanie. Najpierw opisał ludowe sposoby medycznego zastosowania rośliny w Indiach, popierając je przykładami badań przeprowadzonych na ludziach i zwierzętach. Opisywał więc zastosowanie roztworów na bazie konopi przy reumatyzmie, tyfusie, wściekliźnie, drgawkach gorączkowych oraz przy majaczeniu alkoholowym. Zwrócił uwagę na duży apetyt i żywotność pacjentów po zażyciu narkotyku.

Dzięki publikacji O’Shaughnessy’ego marihuana stała się wkrótce w Europie i Ameryce uznanym lekarstwem, zaś wielu lekarzy donosił o skutecznej terapii przy wielu zachorowaniach, takich np. jak przewlekłe bóle różnej natury, zapalenia stawów, migreny, skurcze mięśni, brak apetytu, bóle brzucha, astma, bezsenność, wywołanie skurczy porodowych, krwawienia z macicy, problemy związane z menstruacją, uzależnienie od opiatów   i chloraldechydów jak również depresje.

Pod koniec XIX wieku produkty na bazie konopi były w Europie i Ameryce uznanymi lekami. Istniały gotowe preparaty produkowane przez firmę Merck w Niemczech, Bourroughs, Wellcome & Co. w Wielkiej Brytanii oraz Squibb, Parke, Davis & Co jak również Eli Lilly & Co w Stanach Zjednoczonych. Starano się zidentyfikować substancję aktywną w konopi. Na początku XX w. Wyodrębniono blado-żółty ekstrakt o wzorze C21H30O2, który został nazwany kannabinolem. Tak naprawdę było to THC, którego dokładna struktura chemiczna została zdefiniowana dopiero w 1964 roku.  

Pierwsza połowa XX w. naznaczona jest sprzecznymi aspektami. Zdyskredytowanie marihuany jako używki i środka odurzającego doprowadziło również do zmniejszenia jej zastosowania w celach medycznych. Ponadto coraz szybszy rozwój leków syntetycznych - wśród nich Aspiryny, wodzianu chloralu, barbituratów oraz opiatów - przyczynił się do zepchnięcia produktów naturalnych na drugi plan.

W latach 40-tych THC, którego dokładna budowa nie była jeszcze znana, został po raz pierwszy zastosowany w terapii. Samuel Allentuck z USA na początku lat 40-tych po raz pierwszy poinformował o skutecznej terapii odwykowej podczas uzależnienia od opiatów przy użyciu THC. W tym samym czasie wyprodukowano i poddano testom klinicznym również pierwsze syntetyczne kannabinoidy, wśród nich syntetyczną pochodną THC, Pyrahexyl (Synhexyl).

Zainteresowanie badaniami konopi wzrosło na nowo w momencie dokładnej identyfikacji struktury chemicznej THC (delta-9-tetrahydrokannabinolu) w 1964 roku przez izraelskich naukowców Yechiela Gaoni i Raphaela Mechoulama. Dało to początek zainteresowaniu aspektami chemicznymi, metabolizmem oraz możliwymi szkodliwymi i pożytecznymi właściwościami marihuany i poszczególnych kannabinoidów. Kolejny boom miał miejsce na początku lat 90-tych wraz z odkryciem systemu endokannabinoidowego w organizmie człowieka, z jego własnymi kannabinoidami, tzw. Endokannabinoidami oraz miejscami ich przyłączeń, tzw. receptorami kannabinoidowymi.

Artykuł z #58 numeru Gazety Konopnej SPLIFF

Dr med. Franjo Grotenhermen
Współpracownik Instytutu nova w Hürth/k. Kolonii i przewodniczący Stowarzyszenia Arbeitsgemeinschaft Cannabis als Medizin.