Od razu rozwiejmy wątpliwości. Mimo licznych głosów poparcia idei legalizacji marihuany, ani projekt rządowy takiej propozycji nie zawierał ani podkomisja się tym problemem nie zajmowała. Zarówno rząd jak i podkomisja sejmowa dają tym samym wyraz, że lekce sobie ważą opinię społeczną; bo skoro nawet posłowie są przekonani, że legalizacja marihuany doprowadziłaby do wzrostu spożycia lekkich narkotyków w Polsce, to z szacunku dla opinii publicznej powinni przynajmniej podjąc dyskusję (zwłaszcza, że niektórzy posłowie oraz eksperci – Prof. Marian Filar i Prof. Monika Płatek – na posiedzeniu komisji zwracali na problem uwagę).

Minęły następne dwa miesiące, podczas których zmieniło się bardzo wiele, a zarazem nie zmieniło się nic. Nic, czyli żadnych przełomowych wydarzeń. Dyżurna kwestia nowelizacji ustawy narkotykowej to wciąż zagadka. Najpierw przedłużające się wciąż milczenie, nasuwające wniosek, że stwierdzono brak szans przed wyborami. Później minister Kwiatkowski kolejny raz mówi, że obecnie mamy do czynienia z absurdem i zapowiada wniesienie trochę złagodzonej ustawy do Sejmu w kwietniu (publicznie powtarza, żeby leczyć, leczyć, bez nadmiernych jednak obaw, przymusowego leczenia z nieistniejącego nałogu ani z miękkich narkotyków w jej tekście nie ma, chodzi o przekaz).