Ta, jako żywa, przetrwała do naszych czasów, w swych nurtach klasycznych umieszczając dokonania współczesnych artystów. Tak właśnie się stało ze sztuką kawwali, której przesłanie osiągnęło poziom analogiczny do tego, jaki stał się udziałem muzyki rege. Podobieństwa rysów życia artystów, oddanych misji każdej z tych sztuk, wskazują też na tożsamość źródeł inspiracji, której skutkiem bezpośrednim i łatwo dającym się zauważyć jest transcendencja. Nie tylko twórczych podmiotów, czyli autorów i wykonawców, ale też formy, jaką przybiera ich dzieło. Przekraczanie granic i ram konwencji staje się czymś więcej, niż tylko poszukiwaniem. Samo poszukiwanie, czy raczej jego potrzeba, wiedzie do odkrycia, że nie jest się samemu na tym świecie. To jednocześnie podstawa zbiorowej kreacji i uzasadnienie istnienia zespołów. Fundamentem nowej epoki jest to, co nie podlega opisom, przez co na płaszczyźnie popularnej kultury pozostać musi tajemnicą. Dlatego mają rację ci, którzy twierdzą, że u nas epoka kontr–kultury rozpoczyna się dopiero dzisiaj, gdy nikt już nie jest w stanie powiedzieć, co jest i co nie jest zakazane. Bo jeśli nawet na falach eteru, na żadnej z istniejących anten odbiorników telewizyjnych i radiowych, nie pojawia się jakaś wybrana muzyka, nie znaczy to przecież, że jej brzmienie do zainteresowanych nie dobiega. Niezależnie od tego, jakie jest rzeczywiste źródło natchnienia, muzyka ma w sobie potencjał niezależny od czasu i przestrzeni oraz od uwarunkowań gustów i upodobań. Prowadzi też do wiedzy, jakiej daremnie by szukać wśród istniejących intencji, na których bazuje nasza o niej nauka. Nie ma obowiązku, by na to patrzeć i tego słuchać.
 
Neurasja to przykład innej wrażliwości na muzykę. Alternatywa wobec tego, co dominujące i tego, co niezależne. Echo śpiewu w śpiewającej duszy, poszukującej rezonansu, odzewu i wspólnoty z tym, co, jak dotąd, jeszcze niepoznane.

www.myspace.com/neurasja